In februari 2011 ontvangen we de heer en mevrouw Snijder met Georgie, een 12 jaar oude labrador teef,op De Kompaan. Georgie wordt verwezen vanwege een heftige dyspnoe. Met het oog op mogelijk hartfalen heeft ze een injectie furosemide gehad.
Als we Georgie bij binnenkomst onderzoeken, laat ze inderdaad een in- en expiratoire dyspnoe zien. Bij het in- en bij het uitademen is een stridor hoorbaar. Ze is bovendien erg onrustig en maakt opvallend veel slikbewegingen. Haar slijmvliezen zijn roze. Tijdens de anamnese blijkt dat de hond een week daarvoor eenzelfde soort benauwdheidsaanval heeft gehad, na het eten, waarvoor ze ook toen een injectie furosemide heeft gehad.
Deze heeft wel enig effect gehad. Haar blaf is de laatste tijd wat heser geworden en ze laat verminderd uithoudingsvermogen zien, al langere tijd. De eigenaren hebben dit geweten aan het ‘ouder worden van de hond’.Bloedonderzoek en nader onderzoek van het circulatieapparaat laten geen afwijkingen zien.
In combinatie met de bevindingen bij lichamelijk onderzoek komen we, na het uitsluiten van andere, bijkomende differentieel diagnoses, tot de diagnose ‘larynxparalyse’. Besloten wordt dan ook de hond op te nemen, intraveneus onderhoudsinfuus te geven, en te sederen met acepromazine ter voorbereiding op de operatieve ingreep door de specialist chirurgie, daags erna.
Honden met een stembandverlamming laten een typisch ademgeluid horen. Bij ‘Praktische tips’ vindt u twee geluidsfragmenten, één voor de operatieve ingreep en één erna. Doel ervan is om u in staat te stellen het beeld van een mogelijke larynxparalyse te herkennen en nooit meer missen. Blijft een larynxparalyse namelijk onopgemerkt, dan wordt veelal een verkeerd pad bewandeld (primair cardiogeen, primair pulmonair) met kostbaar tijdsverlies tot gevolg.
Juist met mooi zomerweer in combinatie met opwinding, kunnen risicopatiënten in de problemen komen. Het is als dierenarts dan ook de kunst de problemen voor te zijn. Dat houdt in: alert zijn op de herkenning van de in- en expiratoire stridor, in de wachtkamer, in de winter. Geeft de eigenaar desgevraagd aan dat sprake is van verminderd uithoudingsvermogen, een afwijkende blaf of slikproblemen? Dit alles vormt verdere onderbouwing van uw vermoeden.
In het meest ideale geval weet u de patiënt met een mogelijke larynxparalyse in dit stadium te plaatsen en verwijst u aansluitend voor verder onderzoek en eventuele chirurgische behandeling naar ons door. Door in dit stadium hulp te zoeken, bespaart u de hond een nare tijd en de eigenaar een dolle rit met een koortsige hond met blauwe slijmvliezen.
Overigens komen ook de hele acute gevallen, die niet voorafgegaan worden door een duidelijke vooraankondiging, voor! Neemt u, geconfronteerd met dit type acuut benauwde patiënt, vooral contact met ons op. Veelal zullen we u aanraden de patiënt eerst te stabiliseren, eventueel te koelen en zo nodig licht te sederen, al zien we deze dieren bij voorkeur brommend binnenkomen op De Kompaan.
Het keelgebied is een kwetsbare plek om in te werken. In handen van een bekwaam specialist Chirurgie gaan dieren met een larynxparalyse een goede toekomst tegemoet, op voorwaarde dat er geen bijkomende gezondheidsklachten spelen, uiteraard.
De chirurg voert een eenzijdige ‘lateralisatie’ van de stembanden uit. In alle jaren dat we hier op De Kompaan deze operatie uitvoeren hebben zich niet of nauwelijks vervelende postoperatieve complicaties voorgedaan. Integendeel, honden (en eigenaren!) zijn vaak erg ‘opgelucht’.
Patiënten die operatief geholpen zijn, ademen en voelen zich direct veel relaxter. Vergelijkt u de beide geluidsfragmenten nog eens. Wel dient de eigenaar bedacht te zijn op de licht vergrote kans op verslikken postoperatief. Ook dat is iets dat we in al die jaren hooguit in een enkel geval hebben meegemaakt. De voordelen van deze gecompliceerde operatieve ingreep wegen dan ook zeer sterk op tegen dit eventuele nadeel.
Naar geluidsfragmenten van een larynxparalyse voor en na operatie
Naar de nieuwsbrief
Naar de website van De Kompaan
Lees al onze referenties