Braken of regurgiteren??
Als u internet afstruint, vindt u op veel plekken achtergrondinformatie over het nare probleem van honden met een slokdarmverlamming. Wat de symptomen zijn, hoe je de diagnose stelt, wat eraan te doen is (soms veel, soms weinig - afhankelijk van de achterliggende oorzaak). Ook wij houden altijd even onze adem in zodra duidelijk is dat we afkoersen op deze diagnose, die een ernstige afloop kan hebben. En dan kun je je soms verbazen over de inventiviteit en veerkracht van baasjes, die verdrietig en wat geschrokken naar huis gaan, in afwachting van eventuele verdere onderzoeksuitslagen die nog onderweg zijn.
Dit is Twinkel, een 8 jaar oude Epagneul Breton, die donderdag 8 september 2016 via de dierenartsen van De Nieuwe Hanze uit Kampen met klachten van benauwd zijn, hoesten, kokhalzen en braakneigingen werd aangeboden. Via nader onderzoek wordt duidelijk dat er een megaoesofagus speelt: Twinkels slokdarm, die normaal niet zichtbaar zou moeten zijn op de röntgenfoto, is gevuld met lucht en matig verwijd. Doordat het eten niet doorgetransporteerd wordt richting de maag, blijft er voedsel in de slokdarm staan, dat vervolgens 'opgegeven' wordt. Dit kan een longontsteking tot gevolg hebben.
Terwijl via aanvullend onderzoek de achterliggende oorzaak in kaart wordt gebracht, is het zaak de slokdarm zo verticaal mogelijk te houden tijdens het voeren. Hierdoor zakt het eten door het gewicht naar beneden. Is het voedsel in de maag aanbeland, dan is er geen probleem meer. De vraag is alleen: hoe krijg je dat voor elkaar bij de wat grotere hond? Kleinere honden kun je tegen je aantrekken, op schoot, en dan voeren.
Twinkels baasjes waren niet voor één gat te vangen. 'We hebben een stoeltje voor haar gemaakt, inmiddels is het van binnen bekleed zodat het wat comfortabeler is. Ik vind dat ze vooruit gaat, al is het langzaam,' schrijven ze ons datzelfde weekend. Als bewijs de foto van Twinkel in zijn magnifieke stoeltje. Mevrouw Blom vertelt dat het stoeltje van eigen makelij is. Ze had op internet ooit eens iets gelezen, vond een voorbeeld, liet het haar man zien, die aan het klussen sloeg en zie hier het resultaat: een voederstoeltje.
'Twinkel vindt het niet heel leuk in de stoel, maar ze associeert het met eten en dat scheelt natuurlijk. We blijven even in de buurt zitten, knuffelen haar en zo komt ze de 10 minuten wel door [na het eten]. Ze vindt het ook niet heel erg om in de stoel te zitten. Ik denk dat ze wel aanvoelt dat het beter gaat nu ze rechtop zit met eten en drinken. Op schoot houden en voeren vond ik veel lastiger, dan gaat ze enorm wiebelen en leunen en hangen. Dus dit stoeltje is een uitkomst voor ons en voor haar. Dan heeft ze toch net iets meer autonomie dan wanneer ze op schoot zit. (...) Het is natuurlijk best veel gedoe maar wij gaan toch tot het uiterste voor onze beesten.'
De eigenaren vertellen dat ze Twinkel op haar bips hebben gezet en de maat hebben genomen met behulp van een kartonnen doos. We kregen toestemming deze prachtige oplossing met u te delen. Wellicht zijn er baasjes van grotere honden met een slokdarmprobleem, die handig zijn en op een idee worden gebracht!
Naschrift:
Begin november krijgen we het bericht dat Twinkel is ingeslapen. Ze heeft maar kort van haar stoeltje gebruik kunnen maken. De heer en mevrouw Ruinemans schrijven: 'Helaas moeten we jullie meedelen dat we Twinkel vrijdag 21 oktober in hebben laten slapen. Haar conditie ging erg snel achteruit.Na een aantal slechte nachten waarin ze zo benauwd was dat ze bijna geen adem kreeg hebben we het besluit genomen. Het was een lastige beslissing, omdat ze tussendoor nog best goede momenten had en ervan genoot bij ons te zijn. (...) U had ons gewaarschuwd goed op de kwaliteit van leven te letten en het grimassen. We zagen haar dat steeds meer doen. (...) Ondanks alles zijn we erg blij dat we bij jullie de diagnose konden stellen en we haar nog een kans hebben kunnen geven. Zo hebben we ook nog de mogelijkheid gehad goed afscheid te kunnen nemen van onze lieve Twinkel. Hartelijk dank voor alles.'
Lees al onze referenties