Mojo, patiënt van Dierenkliniek Vlagtwedde, groeit op in een jong gezin. De 6 maand oude Amerikaanse bulldog is een puber nog, als hij in december 2012 via de spoeddienst (Dierenkliniek Noord Nederland) naar internist Rob Gerritsen verwezen wordt omdat hij benauwd is. Normaal gesproken hebben ze heel wat met hem te stellen, vertellen zijn baasjes, maar de hond voelt zich nu zichtbaar beroerd en komt timide over.
Er is sprake van een ‘liquothorax’: bloederig vocht in de borstholte zonder een direct aanwijsbare oorzaak. We gaan stapsgewijs na wat er zou kunnen spelen. Bij het lichamelijk onderzoek zien we niets bijzonders, hooguit een klein wondje links op de borst, ter hoogte van de elleboog. Het vervolg (röntgen-, echo-, cytologisch - en bacterieel onderzoek) levert geen aanwijzingen op voor zoiets als een ribbreuk of een ontsteking of tumor in de borstholte.
Met de voorlopige conclusie dat hij mogelijk een klap tegen de borstkas heeft gekregen (Mojo speelt heel wild), krijgt de hond preventief antibiotica voorgeschreven. Dit moet voorkomen dat de bloederige inhoud van de thorax alsnog wordt geïnfecteerd.
De hond knapt geleidelijk op en mag op zeker moment naar huis. Rust zal uiteindelijk verdere genezing moeten brengen. Maar direct na de Kerst nemen de eigenaren weer contact op: Mojo ademt opnieuw versneld en oppervlakkig, is weer benauwd. Ook als we het celletjesonderzoek herhalen, levert dat geen bijzonderheden op.
In samenspraak met de eigenaren wordt besloten om een CT-scan te laten maken via de Faculteit Diergeneeskunde te Utrecht. Tot ieders verbazing is in de borstkas een ongeveer 20 tot 25 cm lang, kromgebogen vreemd voorwerp te vinden, waarschijnlijk een stok. De eigenaren realiseren zich met terugwerkende kracht dat Mojo als pup wel aan rotan meubilair heeft geknaagd. Het lijkt erop dat hij een stuk rotan heeft opgegeten, dat is opgespannen in de maag. De stok heeft zich door de maagwand heen, boven langs de lever, door het middenrif heen, verplaatst tot in de thorax. We begrijpen ineens dat kleine wondje linksvoor.
Wonder boven wonder zijn geen vitale organen geraakt. Wat moet deze hond een pijn en ongemak hebben ervaren en wat heeft hij zich alles bij elkaar dan fantastisch goed gehouden in het gezin met een jong kind.
Elaine Naan, onze specialist chirurgie, gaat aan het werk. Na de operatieve verwijdering van het stuk rotan gaat het een tijd goed met de hond. Als Mojo abcessen ontwikkelt ter hoogte van de borstkas en bij de navel, is de vraag natuurlijk: staat dit nu wel of niet in verband met zijn voorgeschiedenis?
Het zal niet bij 1 en zelfs niet bij 2 operaties blijven. Intussen zijn we al een tijdje bezig met de voorbereidingen voor onze eigen CT-apparatuur waarmee zeer gedetailleerde scans gemaakt kunnen worden.
Hiermee hopen we zo precies mogelijk te kunnen bepalen wat er aan de hand is. En zo wordt Mojo, die de concrete aanleiding is geweest voor onze beslissing om deze apparatuur nu echt zelf te gaan aanschaffen, door een wonderlijke loop van het lot medio februari 2014 de eerste patiënt, die er gebruik van maakt.
Zal dit onderzoek werkelijk iets opleveren waarmee we Mojo kunnen helpen? Als we in de bedieningsruimte door de beelden bladeren, tekent zich duidelijk één splinter van ongeveer 2 mm bij 2,5 cm af (klik op de CT-scan en kijk op het midden van het groene kruis). Collega Naan trekt haar chirurgisch plan; Mojo gaat opnieuw op tafel en de splinter wordt gevonden.
De chirurg plaatst een drain en de wond wordt gesloten. Met goede pijnstilling gaat Mojo de recovery in; hij blijft nog een nachtje en heeft de ochtend erop al weer behoorlijk wat noten op zijn zang. Zal de hond klachtenvrij zijn nu? Het eerlijke antwoord: dat weten we nog niet. Maar de tekenen zijn goed. De fistels lijken zich te sluiten!
Met de eigenaresse praten we nog even na, als ze de hond komt ophalen. Over Mojo als pup. Over wat zij en wij gezien hebben in de loop van de tijd. Over het wonderlijke avontuur dat we beleefd hebben met elkaar. We zwaaien ze uit: 'het ga jullie goed'.
Naschrift
Het zal een tijd goed gaan met Mojo, maar met het stoppen van antibiotica, blijkt toch telkens weer dat de abcesvorming terugkeert. We vermoeden dat de laklaag van de rotan stok heeft losgelaten en dat er restjes van de lak in het omliggende weefsel zijn achtergebleven. Er blijven zich ontstekingsreacties voordoen. Uiteindelijk wordt in juni 2014 het moeilijke besluit genomen om Mojo te laten gaan. Voor alle betrokkenen, maar in de eerste plaats voor Mojo zelf en zijn baasjes, heel verdrietig na alle inspanningen om hem de best mogelijke kans te geven.
Als behandelend arts, zijn we ons telkens opnieuw bewust van het gegeven dat we van elke patiënt mogen leren. Mojo, geweldige gabber, bedankt.
Lees al onze referenties